فرجه تدافعی

فرجه تدافعی

 

علاوه بر آن چه که به صورت بدهی در حساب ها نشان داده می شود پرداختهای نقدی به صورت روزانه انجام می گیرند که با حسابهای بدهی ارتباطی ندارند در حالی که از لحاظ نقدینگی و کاهش آن تاثیری مشابه دارند به همین خاطر فرجه تدافعی را هم در بررسی نقدینگی شرکت محاسبه کنیم.
این نسبت نشان می دهد وجه نقد و آنچه در کوتاه مدت قابل وصول است تکافوی هزینه های چند روز شرکت را می دهد.

 

فرمول این نسبت:

حسابهای دریافتنی+سرمایه گذاری های کوتاه مدت+پول نقد ومشابه های پول نقد	=	فرجه تدافعی
تخمین هزینه های روزانه

نکته:هزینه نقدی = هزینه ها منهای هزینه استهلاک

 

نسبت نقدینگی

نسبت نقدینگی

در این نسبت موجودی کالا، دارایی های جاری و حساب های دریافتنی در نظر گرفته نمی شود. جهت پیش بینی توانایی پرداختی شرکت در مواقع ضروری این نسبت در مقایسه با نسبت قبلی بیشتر به کار می آید.
اگر شرکتی به میزان کافی توانایی نقد شوندگی نداشته باشد به مشکل بر می خورد حتی اگر از سود دهی بالایی برخوردار باشد.

فرمول این نسبت:

حسابهای دریافتنی+سرمایه گذاری های کوتاه مدت+پول نقد ومشابه های پول نقد	=	نسبت نقدینگی
بدهی جاری

نسبت سریع(آنی)

به بالا بودن نسبت آنی  می توان از دو زاویه نگاه کرد:
1-اعتبار دهندگان کوتاه مدت دچار هیچ مشکلی نخواهند شد.
2-نقدینگی یا مطالبات شرکت بسیار زیاد است.
هیچ کدام از دو عامل گفته شده خوب نیست و نشان دهنده مدیریت نادرست یا محافظه کاری اغراق گونه در تامین نقدینگی جاری می باشد.
اگر نسبت جاری خوب باشد اما نسبت آنی نه، متوجه می‌شویم که کالاهای زیادی در انبار دپو شده و فروش نمی‌رود. 
از طرفی پایین بودن این نسبت هشداری است برای پرداخت های کوتاه مدت. اگر این نسبت کمتر از یک باشد ممکن است شرکت نتواند بدهی های کوتاه مدت خود را سر موعد پرداخت نماید.
معمولا نسبت آنی از نسبت جاری کوچک تر است.

 فرمول این نسبت :

(پیش پرداخت‌ها + موجودی کالا) – دارائی‌های جاری	=	نسبت آنی
بدهی جاری

نسبت جاری

بالا بودن نسبت جاری نشان می دهد که برای طلبکاران هیچ جای نگرانی نیست و اصل مبلغ خود به همراه سود آن را از شرکت دریافت خواهند کرد. شرکت به آسانی توانایی تامین نقدینگی مورد نظر را دارد.
میان ریسک و بازده ارتباط موثری وجود دارد، وقتی بستانکاران در وضعیت امن تری قرار دارند، در مقابل بازدهی کمتری برای سهامداران وجود دارد.
دارایی های جاری در حقیقت بخش غیر مولد شرکت است و تمرکز بیش از حد بر آن باعث عدم مدیریت نقدینگی می شود . 
اگر نسبت جاری بیش از اندازه بالا باشد یعنی از دارایی ها به درستی در راستای سودآوری استفاده نمی شود و اگر این نسبت از حد متعارف پایین تر باشد یعنی نقدینگی شرکت در حالت نامطلوبی قرار دارد و باید انواع دارایی های جاری شرکت افزایش پیدا کند.

فرمول این نسبت: 

دارایی جاری	=	نسبت جاری
بدهی جاری

نسبتهای نقدینگی

نسبت های نقدینگی عبارتست از توانایی شرکت در جوابگویی به تعهدات کوتاه‌مدت خـود، به عبارت دیگر این نسبت‌های مالی به صورت مستقیم نشان می‌دهند که سازمان چه‌قدر توانایی تولید پول نقد دارد.

 

برخی از نسبتهای نقدینگی عبارتند از:

نسبت جاری

نسبت سریع(آنی)

نسبت نقدینگی

فرجه تدافعی

نسبت دارایی جاری

نسبت گردش نقدی

انواع نسبت های مالی

 نسبتهای مالی معمولاً در چهار گروه زیر طبقه بندی شده اند: 

 

 

نسبت های نقدینگی: 

این نسبتها ، توانایی و قدرت پرداخت شرکت را در مورد واریز بدهی های کوتاه مدت اندازه گیری می کند.

 

نسبت های اهرمی: 

نسبتهای اهرمی ، تامین نیازهای مالی از طریق ایجاد بدهی را نشان می دهد. در واقع این نسبت ها تعیین می کنند که شرکت تا چه حد نیازهای مالی خود را از منابع دیگران تامین نموده است .

 

نسبت های فعالیت : 

با استفاده از این نسبتها ، میتوان درجه کارآیی شرکت را در کاربرد منابعش اندازه گیری نمود.

 

نسبت های سود آوری :

با استفاده از نسبتهای فوق،  میزان موفقیت شرکت را درکسب سود و طریق تامین آن از محل درآمد، فروش و سرمایه گذاری مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرد.